W słuchawkach #22

Baranovski – Luźno. Wciąż pamiętam, jakie wrażenie wywarł na mnie ten numer, gdy pierwszy raz na niego wpadłam. Wydawałoby się, że równie energetycznych i uśmiechniętych kawałków można znaleźć na pęczki, ale Luźno swoim właśnie luzem czaruje jak mało co. Porcja świetnego, chwytliwego popu urozmaiconego o lekko funkowe zagrywki.

Ania Dąbrowska – Charlie, Charlie. Kilka lat wstecz bardzo zachwycałam się piosenką Ani Dąbrowskiej i teraz, po długiej przerwie, robi ona na mnie podobne wrażenie. Uwielbiam niespieszny, podszyty smutkiem rytm i pełen zawodu, krzywdy, rozżalony wokal. Zaryzykuję stwierdzenie, że to najlepsza (a przynajmniej moja ulubiona) kompozycja w dotychczasowym dorobku artystyki.

Natalia Przybysz – Nazywam się Niebo. Wraz z pierwszymi cieplejszymi promieniami słońca w moich słuchawkach na dobre rozgościł się utwór Natalii Przybysz. Niewiele piosenek jest w stanie wywołać u mnie tyle pogody ducha i uśmiechu, co Nazywam się Niebo. Nie da się przejść obojętnie obok takiej ilości ciepła oraz lekkości zamkniętych w kilku minutach.

MØ – Beautiful Wreck. Kolejny wyluzowany, sielski numer w dzisiejszym zestawieniu. Zapałałam do Beautiful Wreck sympatią całkiem niedawno, ale niemal od razu. Przestrzenna, beztroska melodia bezbłędnie brzmi z zachrypniętym głosem MØ; zdaje się, że całokształt będzie się rewelacyjnie komponował z letnimi zachodami słońca.

Vök – Spend The Love. Ta islandzka formacja długo stanowiła dla mnie zagadkę. Wiele o niej słyszałam, ale nigdy szczególnie nie ciągnęło mnie, by zapoznać się z ich dyskografią. Ale stało się, posłuchałam co nieco. Najnowszy album grupy, In The Dark, przemawia do mnie w całości, jednak najbardziej polubiłam taneczne, głębokie Spend The Love, które bardzo przyjemnie buja.

Calvin Harris ft. Sam Smith & Jessie Reyez – Promises. Byłam zaskoczona, gdy dowiedziałam się, że za singlem Promises stoi Calvin Harris, którego twory kojarzą mi się z nudną i bezmyślną rąbanką. Tymczasem piosenka jest mocno osadzona w klimacie lat 70., co jest bardzo udanym zabiegiem. W połączeniu z charakterystycznym wokalem Sama Smitha Promises jest naprawdę przyjemne.

Billie Eilish – bad guy. Tak jak zmęczona jestem wszechobecnością Ariany Grande, tak powoli zaczynam mieć dość hype'u na Billie Eilish. Odrzuca mnie jej postać i poza, którą przybrała. Niemniej debiut jej jest całkiem niezły; zostało mi w pamięci kilka pozycji, przede wszystkim ciekawe, mroczne bad guy, kojarzące się nieco z Lorde.