Wrześniowe premiery warte uwagi

Wrzesień obfitował w sporo ciekawych tytułów, które mnie sobą zainteresowały. Były zarówno debiuty, jak i powroty - w obu z tych dwóch kategorii znajdzie się coś godnego posłuchania. Dziś zaprezentuję Wam te albumy, które osobiście najbardziej mi się spodobały (nie planuję osobnych recenzji tych płyt). Zapraszam!

Natalia Przybysz – Światło nocne (premiera: 01/09)

Rok temu wokalistka zdecydowała się na kontrowersyjne wyznanie, które odbiło się na jej reputacji. Natalia z pewnością nie miała lekko przez ten czas, co sama w wywiadach potwierdzała. Ale nie moja rola komentować jej życie prywatne - zajmę się materiałem, który został następcą wydanego w 2014 roku Prądu. Przyznaję, że nie słuchałam tej płyty, bowiem wówczas nic nie zachęcało mnie do zagłębienia się w twórczość Przybysz. Jednak coś mnie podkusiło i w dniu premiery Światła nocnego odpaliłam je na Spotify i od pierwszej piosenki byłam usatysfakcjonowana. Dostajemy chwytliwe, charakterne dźwięki utrzymane w alternatywnej konwencji (pojawiają się elementy m.in. rocka, popu oraz bluesa), które towarzyszą błyskotliwym i poruszającym tekstom (odsyłam do genialnego utworu Vardo). Co prawda nie mam porównania do poprzedniej twórczości Natalii, ale słyszałam głosy, że brzmieniowo niewiele się zmieniło - muszę koniecznie to sprawdzić, bowiem Światło nocne to kawał naprawdę dobrej, wartościowej muzyki.

Ulubione: Mandala, Vardo, Nic osobistego, S.O.S., Świat wewnętrzny

Mery Spolsky – Miło było Pana poznać (premiera: 15/09)

Kiedy usłyszałam pierwszy singiel tej debiutantki, zatytułowany tak samo jak album, miałam ambiwalentne odczucia. Z jednej strony nie przekonywały mnie takie dźwięki, ale z drugiej co chwila wracałam do tego nagrania, jakbym chciała udowodnić sobie, że nie, naprawdę mi się to nie podoba. I tak odtwarzałam, odtwarzałam, aż zaczęłam z niecierpliwością wyczekiwać premiery płyty. Mery Spolsky jest artystką wyjątkową - myślę, że jej twórczość idealnie określi parafraza z singla Miło było Pana poznać: niekonwencjonalna, po chamsku, nie po damsku, a jednak niebanalna; do wyboru, do koloru. Prawdziwie elektroniczne, komputerowe dźwięki połączone z rezolutnymi, nierzadko zadziornymi tekstami tworzą potrzebny powiew świeżości na polskiej scenie muzycznej. Muzyka Mery jest na pewien sposób specyficzna, więc nie jest ona dla każdego, ale to duża zaleta - tak barwnej, oryginalnej postaci, kroczącej niewydeptanymi ścieżkami dawno nie spotkałam. Brawo. Auu!

Ulubione: Miło było Pana poznać, Wrzesień (Nie zrób mnie w konia), Brak, Alarm, Liczydło

The National – Sleep Well Beast (premiera: 08/09)

Słyszałam wiele dobrego o tym amerykańskim zespole, lecz nigdy nie ciągnęło mnie, by bliżej się zaprzyjaźnić z ich twórczością. Chyba odrzucały mnie słowa mówiące o smutnym, często wręcz smętnym brzmieniu The National. Jako fanka szybkich melodii poddałam się na starcie. Najwyraźniej popełniłam błąd, bo słuchając Sleep Well Beast stwierdziłam: cholera, jakie to dobre! Rzeczywiście, jest ponuro i szaro, ale nie ma w tym przesady - jest w pewien sposób porywająco. Może to sprawka nadchodzącej jesieni (podczas której, swoją drogą, ten album będzie fantastycznie brzmiał), nie przeczę. Przygoda z Sleep Well Beast to dla mnie pewna nowość, bo na co dzień nie słucham takiej muzyki, a po posępne, melancholijne utwory sięgam niezwykle rzadko i zazwyczaj w określonych sytuacjach. Możliwe, że właśnie dlatego - że jest to dla mnie taka odskocznia - tak polubiłam ten album. Podejrzewam, że w najbliższych miesiącach będzie mi często towarzyszył.

Ulubione: The System Only Dream In Total Darkness, Turtleneck, Walk It Back, Guilty Party

Lina Tullgren – Won (premiera: 22/09)

Lina Tullgren to amerykańska wokalistka, stawiająca pierwsze kroki w świecie muzyki. Ale muzyki niszowej, trafiającej do konkretnych odbiorców, często bardzo wymagających, których nie zadowoli byle co, a w muzyce poszukują czegoś więcej niż tylko rozrywki. Debiutancki album Won Lina wydała pod szyldem wytwórni Captured Tracks, charakteryzującej się produkcją muzyki niezależnej z gatunku indie, post-punk czy dream pop. Płyty Won nie można zakwalifikować tylko do jednego z tych stylów. Lina Tullgren stworzyła bardzo elegancki, chłodny i troszkę mroczny album, na którym prym wiodą dźwięki gitary elektrycznej. Artystka posiada bardzo głęboki, intrygujący głos, robiący spore wrażenie na słuchaczu. Całość jest bardzo nastrojowa i podejrzewam, że tych wyrafinowanych słuchaczy jej twórczość z pewnością zadowoli. Swoim charakterem przypomina mi nieco garażową muzykę lat 60. Jeśli lubicie coś takiego, zapoznajcie się z młodą wokalistką koniecznie.

Ulubione: Fitchburg State, Red Dawn, Summer Sleeper, Get Lost

Ponadto polecam: Fink – Resurgam, The Killers – Wonderful Wonderful, Nothing but Thieves – Broken Machine, Foo Fighters – Concrete and Gold, ODESZA – A Moment Apart