W słuchawkach #32

Kasia Lins – Rób tak dalej. Wieść o nowym singlu Kasi bardzo mnie ucieszyła; kibicuję jej od lat, a płyta Wiersz Ostatni sprzed dwóch lat towarzyszy mi do teraz. Dzisiaj artystka zapowiada kolejny album przepiękną kompozycją Rób tak dalej. Dawno nie słyszałam tak ciekawie skonstruowanej piosenki, więc już nie mogę doczekać się krążka.

Two Feet – I Feel Like I'm Drowning. Wpadłam na ten utwór całkowitym przypadkiem i już nieprzypadkowo w nim przepadłam. Tętni nieokreśloną, trochę zduszoną energią, jest niezwykle głęboki i wyrazisty, a stonowany wokal nieco go uspokaja. Całokształt wypada naprawdę nieprzeciętnie i niezwykle oddziałuje na zmysły.

Czesław Niemen – Wspomnienie. W ostatnim miesiącu często słuchałam muzyki z lat 60. i 70., a najchętniej wracałam właśnie do Wspomnienia.  Romantyczna, nieprzesadzona piosenka z przepiękną opowieścią i przytulnym klimatem. Myślę, że nie muszę więcej tłumaczyć, dlaczego tak bardzo lubię tę kompozycję.

Depeche Mode – Enjoy The Silence. Można twierdzić, że to oklepany numer, ale ja niezmiennie co jakiś czas do niego wracam. Myślę, że większość z nas zna go na pamięć; w końcu niejedna stacja radiowa katuje bądź katowała go do znudzenia. A jednak wciąż słyszę w nim coś wyjątkowego, coś, co nie pozwala mi go uznać za numer przedawniony i nudny.

Karaś/Rogucki – La petite mort. Płyta Ostatni bastion romantyzmu duetu Kuby Karasia i Piotra Roguckiego to moja dotychczasowa ulubiona płyta roku. Brakowało mi dźwięków, jakie panowie nam zaserwowali. Czuć nowoczesność i flirt z minionym, a ja takim połączeniom nie mogę się oprzeć. Najchętniej wstawiłabym tutaj cały album, ale dziś dzielę się z Wami rytmicznym La petite mort.

Julia Marcell – Moment i wieczność. Tuż po krążku, o którym wspominam wyżej, na ten moment plasuje się najnowsze wydawnictwo Julii Marcell. Poprzednie dokonania artystki niekoniecznie trafiały w moje gusta, ale Skull Echo zaczarowało mnie swoją głębią, wielowymiarowością i przestrzennością. Wspaniały krążek, którego jednym z lepszych momentów stanowi numer Moment i wieczność.

Selena Gomez – Vulnerable. Nie wiązałam nadziei z nowym krążkiem Seleny (byłam nawet nieco zaskoczona jego premierą), ale jestem nim bardzo pozytywnie zaskoczona. Artystka poszła w miękką, kobiecą elektronikę i należy przyznać, że takie brzmienie pasuje do niej jak ulał. Najczęściej wracam do płynnego, pulsującego Vulnerable, które od razu zwróciło moją uwagę.