Ulubione piosenki 2019 (20–11)

20. Sorry Boys ft. Kayah – Carmen. Dwudziestkę otwiera przepiękne, podniosłe nagranie Carmen. Słychać tutaj pianino, smyczki, gitarę; wykorzystano także słynne fragmenty z opery o tym samym tytule. Rewelacyjnie wypadają też wokale – miło usłyszeć Kayah w podobnym repertuarze. Całokształt wyszedł monumentalnie. Dawno nie spotkałam się z tak wspaniale skontruowanym utworem.

19. Clock Machine – Prognozy. Ach, jak ja lubię tę kompozycję. Pozornie stonowana i niewybuchowa, tak naprawdę tętni ogromnymi emocjami ukrytymi zarówno w głosie Igora Walaszka, jak i w warstwie muzycznej. Prognozy dysponują też tekstem, który jest bez mała jednym z najlepszych z 2019 roku. Świetnie wykorzystane metafory i ogólny motyw utworu.

18. Of Monsters And Men – Alligator. Początkowo nie byłam za bardzo przekonana do Alligator. Szybko jednak dostrzegłam jego potencjał. Piosenkę wyróżnia porywająca energia zawarta w każdym elemencie. Kawałek dość charakterystyczny dla islandzkiej grupy, ale wyraźne rockowe zacięcie odznacza go na tle pozostałych dokonań Of Monsters And Men.

17. Mery Spolsky – KA. W stu procentach przemawia do mnie KA, nie tylko dlatego, że utożsamiam się z wersem przeklinam kulturalnie, ale przede wszystkim ze względu na zadziorny, chwilami zabawny charakter nagrania. Artystka próbuje rapować na tle oszczędnego, ale mocnego bitu, urozmaiconego co jakiś czas efektami dźwiękowymi. Efekt bez pudła.

16. The Dumplings – Bez słów. Drugi i ostatni z numerów The Dumplings, które premierę miały w 2019 i których nie mogło tu zabraknąć. Bez słów jest pulsującym, leniwym kawałkiem ze świetnym bitem. Bardzo podoba mi się także wokal Justyny, która genialnie moduluje głosem i zgrabnie się nim bawi. Wyszło zmysłowo i chwytliwie, czyli tak, jak tu powinno być.

15. król – Godzina piętnasta i ciemno. Lubię specyficzny rytm (ni to stricte taneczne, ni to spokojne), lubię zastanawiające słowa, bardzo lubię pojawiający się w tle saksofon. Godzina piętnasta i ciemno to utwór znamienny dla króla, bo jest to utwór dziwaczny, piękny i przyciągający zarazem. Nigdy nie wyjdę z podziwu, jak on to robi.

14. Daria Zawiałow – Szarówka. Od pierwszych sekund pokochałam Szarówkę. Przede wszystkim za wspaniale skonstruowany klimat lat 80-tych, ale także za warstwę słowną oraz – co rzadkie w moim przypadku – rozdzierający serce teledysk. Płyta Helsinki nie należy do moich faworytów, ale Szarówka celnie do mnie trafia.

13. Noże – Szkło. Intensywny, mroczny, tajemniczy. Z kapitalnym tekstem i równie znakomitym, niecodziennym wokalem. Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to czas trwania – Szkło jest zdecydowanie za krótkie. Ale w tym tkwi jego urok, że po wybrzmieniu ostatnich dźwięków jest rozczarowanie i chce się więcej. Majstersztyk.

12. Mrozu – Lek. Uwielbiam kontrastowość tego numeru. Zrównoważone zwrotki przygotowują do prawdziwego wybuchu w refrenie. Podoba mi się też, że pomimo pulsującej mocy piosenka ma w sobie klasę, podyktowaną zapewne przez oldskulowy klimat. Robi Lek wrażenie, chyba największe ze wszystkich utworów na Aurze.

11. Fisz Emade Tworzywo – Jestem w niebie. Czekałam na płytę Tworzywa, która zachwyci mnie tak, jak zrobił to Mamut. Udało się. Na owym krążku znalazł się kawałek Jestem w niebie – o chwytliwym rytmie i z przyjemnym, romantycznym tekstem. Łatwo można się uzależnić od tak fajnego, bujającego numeru. Wiem to po sobie.