W słuchawkach #27

Zbigniew Wodecki – Lubię wracać tam, gdzie byłem. O tym utworze przypomniał mi Dawid Podsiadło, który wykonał go podczas tegorocznego Wodecki Twist Festiwal. I choć nie mogę nic zarzucić występowi Dawida, oryginał jest mi zdecydowanie bliższy. Uwielbiam przede wszystkim warstwę liryczną, tak niewinną i zwyczajnie piękną.

Frank Sinatra – Strangers In The Night. Ostatnie wieczory upływają mi pod znakiem jazzu. Nie mogło więc zabraknąć Franka Sinatry i jednej z najbardziej romantycznych piosenek wszech czasów. I w zasadzie nieczęsto podobają mi się teksty po angielsku, tutaj jednak dominuje taka subtelność i elegancja, że trudno ich nie docenić.

Miley Cyrus – Mother Daughter. Zajęło mi dłuższą chwilę, nim przekonałam się do Mother Daughter. W końcu zaiskrzyło, choć nie jest to mój ulubiony numer z epki She Is Coming. Niemniej podoba mi się lekko hiphopowy bit, podszyty przyjemną elektroniką, a także zadziorna warstwa tekstowa, przede wszystkim wieloznaczna fraza don't fuck with my freedom.

Bass Astral x Igo ft. Stokłosa Collective Orchestra – Nim wstanie dzień. Odkąd przekonałam się o zdolnościach wokalnych Igora na żywo, często wracam do jego nagrań. Tym bardziej ucieszył mnie cover utworu Agnieszki Osieckiej, gładko łączący w sobie miękką elektronikę i delikatne smyczki. Mój apetyt na nową płytę Bass Astral x Igo rośnie coraz bardziej.

Michał Kowalonek i Daga Gregorowicz – Ulubiona piosenka. Niedawno Michał Kowalonek, wokalista grupy Snowman i były wokalista Myslovitz, wypuścił solowy album, nawiązujący tematyką do powstania wielkopolskiego. Spośród dziesięciu kompozycji najbardziej upodobałam sobie delikatną, wysmakowaną Ulubioną piosenkę.

Editors – Frankenstein. Usłyszawszy ten utwór po raz pierwszy w radiu, pomyślałam, że kiedyś, dawno temu, już go słyszałam. A okazało się, że to wciąż całkiem świeża nowość. Editors zaprezentowali dziwaczny, mroczny i nieco creepy kawałek, który łatwo zapada w pamięć. Nie sądzę, by każdemu podpasował, ale warto się o tym przekonać.

Alice Cooper – Poison. Niedawno przypomniałam sobie o tej piosence (a nie słyszałam jej dobrych parę lat) i nie mogę przestać jej zapętlać. Zdecydowany klasyk rocka, który dopiero teraz doceniłam w pełni. Uwielbiam ten stadionowy, przestrzenny refren i muszę przyznać – wykrzyczenie go na koncercie byłoby niesamowitym przeżyciem.