re-cenzja #64: Lykke Li – still sad still sexy EP (2019)

Minęło niewiele ponad rok od premiery so sad so sexy, a Lykke Li kontynuuje flirt z nowoczesnym, elektronicznym brzmieniem – niedawno światło dzienne ujrzała EPka still sad still sexy. Trochę kręciłam nosem na informację o jej wydaniu. Odnoszę bowiem wrażenie, że zwykle takie projekty nastawione są przede wszystkim na zysk, a to psuje nie tylko jakość wydawnictwa, ale także jego odbiór. Ostatecznie muszę zwrócić honor i przyznać, że still sad still sexy wcale nie jest takie znów najgorsze.

Początkowo poprzedniczka EPki sprawiała mi wiele frajdy i często gościła na mojej playliście. Z biegiem czasu większość kompozycji poszła w niepamięć, jedynie pojedyncze zagrzały miejsce na dłużej. Obawiam się nieco, że z utworami z still sad still sexy będzie podobnie – zważywszy zwłaszcza na fakt, że wśród sześciu kompozycji mamy tylko dwie premierowe. Pozostała część to remiksy i nowe wersje znanych już piosenek: sex money feelings die, two nights, so sad so sexy oraz deep end. Trochę słabo. Spodziewałam się jednak większej pomysłowości po kimś takim, jak Lykke.

Zacznijmy od początku. Przy remiksie sex money feelings die majstrowali Lil Baby oraz snowsa. I podobnie jak nie lubię pierwotnej wersji utworu, tak ta przerobiona drażni mnie jeszcze bardziej. Podoba mi się jedynie delikatnie podrasowany bit, ale wszystko inne niczym się nie wyróżnia. O ile two nights wciąż uważam za jeden z najmocniejszych punktów na ostatnim longplayu Lykke, tak wersja Skrillexa jest chaotyczna, przekombinowana i zalatująca komerchą, a wstawka Ty Dolla $ign zupełnie niepotrzebna. So sad so sexy oraz deep end w wersji alt przypadną do gustu osobom lubującym się w minimalistycznych, delikatnych i lekko patetycznych kompozycjach. Ja raczej do takich osób nie należę, ale trzeba przyznać, że te dwa wykony stanowią porządny fundament EPki. W baby doves lubię przestrzenną, niespieszną melodię, tworzącą rozmarzoną atmosferę. Naprawdę miło się zaskoczyłam, wsłuchawszy się w dźwięki tej kompozycji. neon nie jest tak dobry, jak baby doves, ale też wiele nie można mu zarzucić. Przyjemne są zwłaszcza wyluzowane i skromne zwrotki; pulsujące refreny już aż tak mnie nie porywają.

Moje początkowe nastawienie nie współgra z ostateczną oceną, na szczęście. Spodziewałam się minialbumu robionego na siłę i bez większego przekonania, natomiast still sad still sexy – pomimo kilku istotnych mankamentów – z całej sytuacji wychodzi obronną ręką i jest dobrym uzupełnieniem ostatniego krążka artystki. Nie przypuszczam, abym non stop zapętlała tę płytkę, ale z pewnością zapewnia ona w większości przyjemne wrażenia.

★★★★★★☆☆☆☆

po-słuchaj: baby doves