I po co w ogóle chodzisz na te koncerty? Felieton

Zaczyna się jesień, pora roku przez wielu nielubiana, a z wielu względów moja ulubiona. Jednym z nich jest rozpoczęcie sezonu koncertowego. Artyści wracają do klubów, by ich fani mogli usłyszeć swoje ukochane kawałki na żywo. Każdy występ live to niesamowite przeżycie, co nie wszyscy uczestniczący doceniają. Właśnie zachowanie niektórych osób na koncertach skłoniło mnie do napisania tego tekstu i głośnego zastanowienia się: po co chodzicie na te koncerty?

Już na wstępie chciałabym sprostować kilka rzeczy: nie chcę tym tekstem nikogo obrazić, tylko podzielić się z Wami kilkoma sytuacjami z koncertów, które na długo utkwiły mi w pamięci i które dały mi do myślenia. Oczywiście, każdy przeżywa występy na żywo w swój sposób: są osoby zaangażowane w stu procentach, zdzierają gardła, łapią zadyszkę od ciągłego tańczenia i skakania. Są też takie, które stoją sztywno z założonymi rękami i przeżywają całe wydarzenie wewnątrz siebie. Są też tacy pomiędzy – trochę poskaczą w rytm ulubionej piosenki, trochę postoją w skupieniu, chłonąc w siebie muzykę. Istnieje także czwarta kategoria, całkowity misz masz, bo rozstrzał zachowań niestandarowych podczas koncertów jest tak duży, że trudno ująć go w kilku słowach.

Sytuacja numer jeden. Koncert jednego z moich ulubionych zespołów. Stoję przy drzwiach – co niestety było błędnym posunięciem z wielu powodów – przede mną, oczywiście, dwumetrowy mężczyzna zasłaniający scenę. No okej, przyzwyczaiłam się. Tłum okropny, trudno się jakkolwiek przecisnąć. Wysoki pan jest ze swoją partnerką. Rozmawiają, śmieją się, czasem zaklaszczą, i to w średnio odpowiednich momentach, jednak większość czasu spędzają z oczami w swoich smartfonach. Kątem oka widzę, jak kobieta szuka noclegu na Bookingu. Trochę dziwne, ale spoko, nie wnikam. Kilka sekund później para zaczyna się głośno zastanawiać, czy do Zakopanego to pojechać może na dwa dni, a może na pięć? Albo w ogóle może gdzieś indziej? Ej, a weź poszukaj jakiejś Majorki. Szukają tego noclegu, szukają, w końcu pan uruchamia aparat, nagrywa dwie piosenki, ciągle rozmawiając z partnerką, po czym oboje wychodzą. Wreszcie, myślę sobie, popatrzę trochę na tę scenę. I patrzyłam, ciągle myśląc o tych ludziach, którzy zapłacili pieniądze za koncert, a z którego nie wynieśli nic poza zarezerwowanym (bądź nie) noclegiem i dwoma słabej jakości nagraniami.

Sytuacja numer dwa. Wówczas jeden z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie koncertów i na ten moment jeden z najlepszych, na których byłam. Przed gwiazdą wieczoru mało znany support, ale bardzo zdolny; wciąż czekam na ich debiutancką płytę. Wokalista ów supportu jest osobą bardzo charakterystyczną, oryginalną, o własnym i niecodziennym stylu. Za mną stoi dwóch osiłków, którzy nie szczędzą krytyki hejtu w stronę artysty. Nie będę przytaczać dokładnych słów, ale chyba wszyscy domyślacie się, jakie epitety, wsparte głupkowatym rechotem, poleciały. Rzecz jasna nie zwracali uwagi na muzykę, która była naprawdę dobra. Myślę, że nie warto już mówić więcej; zapewne każdy z nas takich ludzi spotkał na swojej drodze i wie, że najlepiej ich zignorować, ale zawsze to przykro, taki otwarty, totalny brak szacunku dla artysty i przede wszystkim drugiego człowieka.

Sytuacja numer trzy, chyba klasyka gatunku. Koncert Ellie Goulding sprzed kilku lat na warszawskim Torwarze. Miejsce na płycie, stoję gdzieś z tyłu. Przez dwie, może trzy pierwsze piosenki mam sympatyczny widok, nic mi nie przeszkadza, nic, tylko się bawić. Moje plany postanowił zniweczyć pewien nieznajomy, który z opóźnieniem wyciąga tablet. Chyba nie muszę mówić nic więcej, prawda? Cały występ widziałam przez ekran jakiegoś typa, który – mogę się o to założyć – nawet nie obejrzał go po powrocie do domu. Tylko ten plik zajął sporo miejsca na dysku. Cytując Kayah, po co po co po co po co?

Te trzy sytuacje najbardziej zapadły mi w pamięć, choć byłam świadkiem wielu kłótni, wyzwisk, głośnego rozmawiania na naprawdę przeróżne tematy, chamskiego przepychania się bez słowa i zupełnego ignorowania tego, co się dzieje na scenie. I wszystko to skłania mnie do zadania tytułowego pytania. Gdzie jest sens? Wydać pieniądze (często nie takie znów małe), poświęcić czas na dojazd, powrót i sam koncert, tylko po co? Skoro na pytanie i jak było? taka osoba pewnie ma pustkę w głowie, bo nie pamięta, co się działo. Może też nie pamiętać, na czyim koncercie w ogóle była. Różnie w życiu bywa.

Podkreślam jeszcze raz – nie oceniam, tylko się zastanawiam. Bo tak długo, jak ktoś, zachowując się nieco inaczej niż reszta, nie przeszkadza innym w dobrej zabawie, nie widzę problemu. Ale sytuacje wyżej wymienione z miejsca psują pozostałym nastrój i chęć na uczestnictwo w takim wydarzeniu. Fascynują mnie takie jednostki, choć powodów takiego zachowania można się łatwo doszukać. Zrobię multum zdjęć, jeszcze więcej nagrań, wstawię na Instagrama i Facebooka – patrzcie, tu byłem, tu stałem, tu widziałem. Nie zrozumcie mnie źle: nie mam nic przeciwko dokumentowaniu koncertów, sama to robię, jednak zwykle pstryknę kilka zdjęć, nagram pół minuty ulubionego kawałka i chowam telefon, żeby ani sobie nie zepsuć wieczoru, ani pozostałym. Też mogę z dumą podzielić się tym nagraniem czy zdjęciem na mediach społecznościowych, ale nie zakłócając nikomu wieczoru.

Ale wyzwiska? Absolutne lekceważenie artysty? Można pomyśleć: zapłacili za bilet, muzycy zarobili, w czym kłopot? Tylko co z tego, że zarobili, skoro z pewnością dostrzegli odwróconych do nich tyłem ludzi, bardziej zainteresowanych swoim telefonem, piwem, partnerem, czymkolwiek, tylko nie ich pracą. Zapewne już się uodpornili i przyzwyczaili do podobnego widoku, jednak wciąż uważam, że tak się swoich ulubionych artystów traktować nie powinno.

Domyślam się, że ten tekst nie dotrze do osób, które zachowują się jak wyżej wymienione przypadki, ale nie mam na celu zbawiania świata. Wiem, że takich jednostek nie da się zmienić i dalej, chodząc na jesienne koncerty, będę świadkiem podobnych sytuacji. Chciałam wyrzucić z siebie to wszystko i zapytać Was, czy Wy też dostrzegacie ten problem. Macie podobne doświadczenia? Podzielcie się nimi, jestem bardzo ciekawa!

PS Na pocieszenie sympatyczna sytuacja. Wracam z koncertu Organka taksówką, kierowcą jest Ukrainiec, który jeszcze słabo mówi po polsku. Rozmawiamy, wszystko fajnie, choć chwilami trudno się dogadać, w końcu pyta, skąd tak późno wracam. Mówię, że z koncertu Organka. Kiwa głową w zamyśleniu i twierdzi, że fajnie, fajnie, on też był na ich koncercie, ale to było tak z dziesięć lat temu. Zastanawiam się nad tym – w końcu zespół wówczas jeszcze nie istniał – ale nie komentuję. W końcu kierowca odzywa się: nie no, te Organki to fajny instrument jest ;)