Porozmawiajmy o rocku #7: Whitesnake, Sam Fender, Myslovitz

Whitesnake – Is This Love. Dotychczas wobec twórczości zespołu Whitesnake przechodziłam raczej obojętnie, a przynajmniej bez większego entuzjazmu. Ich piosenki, choć poprawne i bez zarzutu, nie potrafiły mnie sobą zainteresować. Tak było do momentu, w którym pierwszy raz usłyszałam Is This Love. Coś ruszyło, powoli, ale skutecznie. Rockowa ballada, która nie razi banałem i miałkością oraz jednocześnie nie przygniata nadmierną emocjonalną – idealne wyważenie, podkreślone rewelacyjnymi gitarowymi riffami. I nagle te cztery i pół minuty to za mało, by w pełni nasycić się piosenką.

Sam Fender – Play God. Wielu czyha na debiutancki album Brytyjczyka, a ja po usłyszeniu Play God chętnie się do zgrai czekających przyłączę. Ten utwór tętni bliżej niezidentyfikowanym napięciem i odznacza się tajemniczym, z lekka mistycznym niemal klimatem. Mroczny, niepokojący trochę klip dodaje swoje do całokształtu, podobnie jak ejtisowy vibe, bez którego raczej nie mogło się obyć. Poprzednie utwory Sama Fendera były dobre, ale dopiero dzięki Play God zwróciłam na niego większą uwagę. Cóż więcej mogę rzec – liczę na to, że pełnoprawna płyta artysty ukaże się jak najszybciej.

Myslovitz – Nienawiść. Poznałam tę piosenkę całkiem niedawno, przy okazji recenzowania albumu Miłość w czasach popkultury i już wtedy ją polubiłam, ale po obejrzeniu serialu Ślepnąc od świateł, spojrzałam na Nienawiść jakoś inaczej. Wciąż niewątpliwie największą zaletą jest tekst, bo mało kto jest w stanie ująć człowieka w słowa tak, jak potrafi to Artur Rojek. Dodając do tego intensywną rockową melodię i pełen emocji wokal, otrzymujemy kipiącą od uczuć kompozycję, która robi naprawdę piorunujące wrażenie.