re-cenzja #48: tęskno – mi (2018)

Rzadko kiedy zwracam uwagę na nazwę zespołów, duetów, pseudonimy artystyczne, bo w końcu nie one są najważniejsze. Jednak zdarzają się sytuacje, gdzie sama nazwa jest na tyle intrygująca, że człowiek chce zapoznać się z twórczością danego artysty. Tak właśnie jest z duetem tęskno. Gdy dołożymy tytuł ich debiutanckiej płyty, otrzymujemy krótki komunikat: tęskno mi; tym samym możemy wyciągnąć pierwsze wnioski, co może kryć się w środku płyty, choć jej istota ukryta jest głęboko w środku.

Projekt tęskno to dzieło wokalistki Joanny Longić i pianistki Hani Rani. Ich wspólna droga jest stosunkowo niedługa, ponieważ pierwsze wzmianki o duecie pojawiły się półtora roku temu, w maju 2017. Debiutancka płyta pojawiła się w listopadzie ubiegłego roku. W tym czasie artystki zdołały swoją muzyką podbić serca wielu, zostały nominowane do Fryderyków w kategorii Fonograficzny debiut roku i zajęły wysokie miejsca w licznych podsumowaniach rocznych. Mnie przyszło się z nimi zapoznać dopiero niedawno, ale lepiej późno, niż wcale.

Dość długo zwlekałam, by zapoznać się z albumem. Wiedziałam, że to taki rodzaj muzyki, który wymaga odpowiedniej chwili, żeby w pełni wsłuchać się w go i spróbować zrozumieć jak najlepiej. Po kilkukrotnych spotkaniach potwierdzam – to zestaw dwunastu wysmakowanych kompozycji, na pewno nie dla każdego i nie na każdą okazję. Myślę, że jest to podobna sytuacja jak z chodzeniem do teatru: dla większości raczej rzadka, ale mimo wszystko atrakcyjna i potrzebna rozrywka. Idziemy do teatru, żeby się odchamić. Właśnie tak samo jest z tęskno. Słuchamy ich, by się odchamić, poznać coś nietuzinkowego i przekonać się o naszej wrażliwości na piękno.

tęskno są takim kompromisem między klasyką a współczesnością. Instrumenty takie, jak pianino czy smyczki płynnie przenikają się z bardzo subtelną elektroniką. Delikatne, dziewczęce wokale bezbłędnie wpisują się w tę konwencję, dzięki czemu całość wypada szczerze, lekko i przede wszystkim pięknie. Znalazłam kilka utworów, które wywarły na mnie mocniejsze wrażenie i do których będę wracać najchętniej. Razem, w którym gościnnie udziela się Duit, zauroczyło mnie od razu cudownymi, miękkimi dźwiękami pianina. Nienachalna elektronika podtrzymuje efekt łagodności i finezji. Podobnie czule jest w Lawinie, piosence rozmarzonej i do pewnego momentu wyciszonej. Nieco wyraziściej i intensywniej jest w Mapie i Galopie – ich warstwy muzyczne są bogate w przeróżne dźwięki, a mimo to dalej całości wypadają niezwykle harmonijnie. 

Gdy w muzyce popularnej święcą triumfy piosenki nijakie, robione na jedno kopyto*, obecność tak wspaniałych projektów jak tęskno przywraca wiarę w ten przemysł. Co prawda nie jest to w stu procentach moja stylistyka, ale nieporozumieniem byłoby niedocenienie artystek. Bo właśnie, Joanna i Hania nie baczą na gatunki, stereotypy i wszelkie inne podziały. Robią swoje; robią muzykę, która trafi do każdego, dla którego muzyka jest czymś więcej niż tylko punktem obowiązkowym imprezy. Działają na zmysły i wyobraźnię, pokazują swoją miłość do muzyki i świata, a wszystko to czynią z niebywałym wdziękiem i charyzmą.

★★★★★★★★★☆

po-słuchaj: całości

*Zauważyliście, że dosłownie wszystkie piosenki latino są zbudowane na tym samym rytmie?