W słuchawkach #17

Rosalie. ft. Stendek – Więcej

Zdaje się, że Rosalie. nie trzeba już nikomu przedstawiać. Jedna z najciekawszych tegorocznych debiutantek niedawno podzieliła się nowym utworem, który wgryzł mi się od pierwszego przesłuchania. Tekst jest raczej oszczędny i niewymyślny, ale intensywny, wyrazisty bit w połączeniu z charakterystycznym wokalem robią całą robotę.

Hurts – Only you

Każdej jesieni wracam do albumu Exile, mojego ulubionego duetu Hurts i w mojej opinii najlepszego w ich całej dyskografii. Obecnie najbardziej zagnieździło mi się Only you, stanowiące kompromis między mrocznym, charakternym Exile a smutnym, łagodnym Happiness. Only you sporo ma w sobie finezji i uroku, ale nie można mu odmówić także dynamiczności.

Disclosure ft. Sam Smith – Omen

Nie jestem w stanie w pełni przekonać się do Sama Smitha. Jego wokal niewątpliwie wyróżnia się na tle pozostałych, ale jest w nim coś, co zaczyna mnie drażnić przy dłuższym słuchaniu. Jedynie w numerach Disclosure, w których Sam się udziela, w żadnym momencie mi nie przeszkadza. I choć Latch jest równie świetnym kawałkiem jak Omen, ostatnio bliżej mi do tej drugiej propozycji.

Mela Koteluk – Odprowadź

Dosłownie za chwilę, bo 9. listopada, ukaże się nowy album Meli Koteluk, Migawka. Odprowadź zapowiada tę płytę i robi to cudownie. Zakochałam się w tej piosence od razu. Fantastyczne brzmienie, przywodzące na myśl Maanam, bezbłędna Mela, rewelacyjny tekst, przepiękny klimat. Tak właśnie brzmi jesień.

Mela Koteluk – Tragikomedia

Z okazji nowej płyty Meli, musiałam przypomnieć sobie dwie pozostałe i w ten sposób Tragikomedia chodzi za mną niemal bez przerwy. Zastosowano tutaj tyle różnorodnych rozwiązań, a jednocześnie cała kompozycja brzmi tak harmonijnie, że do tej pory pozostaję pod ogromnym jej wrażeniem; zwłaszcza refren jest godny każdej uwagi.

Kasia Lins – Odchodząc

Pozostając w klimatach jesienno-melancholijnych... Płyta Kasi Lins idealnie wpasowuje się w tę konwencję, zwłaszcza utwór Odchodząc. Swego czasu omijałam go szerokim łukiem, przede wszystkim ze względu na przygnębiający charakter. Niemniej teraz minimalizm, emocjonalność i surowość tego wykonania przyciągają mnie do siebie z wielką mocą.

Daria Zawiałow – Skupienie

O Darii pisałam wiele i zapewne też wiele w przyszłości napiszę. Teraz chcę jedynie napomknąć, że szaleję za Skupieniem od samego początku i ów szaleństwo nasiliło się w ostatnim miesiącu. Najbardziej lubię perkusję nadającą rytm całemu kawałkowi. I generalnie wydaje mi się, że jest to najlepszy (na równi z Nie wiem gdzie jestem) dotychczasowy numer Darii.