re-cenzja #43: Alanis Morissette – Havoc And Bright Lights (2012)

Alanis Morissette była obcą mi wokalistką przez dłuższy czas. Znałam jedynie chyba już kultowe Ironic z 1995 roku oraz Guardian sprzed sześciu lat, dlatego ucieszyłam się, gdy Bartek zaproponował mi recenzję płyty Havoc And Bright Lights, z której druga kompozycja pochodzi. Z tego, co zdążyłam się zorientować, jest to ostatni album artystki, zamykający jej dotychczasową dyskografię, ale, co najważniejsze, pozostawiający po sobie dobre wrażenie.

Pamiętam, jak tych kilka lat wstecz zasłuchiwałam się w Guardian. Podobało mi się rockowe brzmienie i wyrazisty wokal Alanis. Rzecz jasna po jakimś czasie Guardian popadł w zapomnienie, więc liczyłam, że teraz czeka mnie przyjemny throwback. Poniekąd tak się stało, jednak po tak długiej przerwie ten singiel wydał mi się dość przeciętny, a refren nieco patetyczny. Z czasem to wrażenie zaczęło słabnąć, jednak nie czuję już do tego numeru takiej sympatii jak niegdyś.

Havoc And Bright Lights ma dwa oblicza: kompozycje ostrzejsze, bardziej gitarowe poprzetykane są tymi bardziej electropopowymi, choć nie jest to najdokładniejsze określenie. Dzięki takiemu zabiegowi otrzymaliśmy zrównoważony i jednocześnie zróżnicowany album, któremu wiele nie można zarzucić; jest przyjemny i zdecydowanie umila czas, niemniej poszukiwacze fajerwerków muszą szukać dalej, bo mimo wszystko jakoś szczególnie wystrzałowo nie jest.

Znalazły się jednak utwory, które zostały mi w pamięci. Jednym z nich jest Celebrity – kawałek o bardzo nieoczywistym rytmie i mocnym refrenie, panuje tutaj mroczny, niebezpieczny i intrygujący nastrój, który potęguje ostry wokal Alanis. Dobre wrażenie pozostawia także Numb, piosenka dość eksperymentalna, choć wciąż utrzymana w intensywnej rockowej konwencji. Najbardziej jednak urzekły mnie te skrzypce w refrenie, rewelacyjny pomysł! Na chwilę wytchnienia idealnie nadaje się Win And Win, odznaczające się beztroskim, luzackim klimatem i kojarzące mi się z latem, bryzą i wolnością. Podobnie wypada urokliwe, wieńczące album Magical Child, które posiada w sobie coś podniosłego – czego zazwyczaj w muzyce nie lubię – i to coś nadaje tej piosence charakteru.

O tej płycie mówi wiele już sam tytuł (z ang. spustoszenie i jasne światła): Alanis naprzemiennie prezentuje swoją charakterną, drapieżną stronę wraz z wdzięczną i kobiecą. Podoba mi się ta koncepcja, a jeszcze bardziej podoba mi się fakt, że zamysł wykonano w zasadzie bezbłędnie. I mimo że, tak jak wspominałam wyżej, nie jest to dla mnie album nie wiadomo jak przełomowy czy spektakularny, to nie mogę o nim złego słowa powiedzieć. Kilka utworów zostanie ze mną na dłużej, a i podejrzewam, że do całości pewnie nie raz jeszcze powrócę.

★★★★★★☆☆☆☆

po-słuchaj: Celebrity, Numb, Win And Win, Magical Child