W słuchawkach #41

Brodka – Game Change. Brodka jest taką artystką, po której nie wiadomo, czego się spodziewać. Cenię sobie jej nieprzewidywalność i skłonność do stylistycznych eksperymentów. Game Change, zapowiadający najnowszy album artystki, to bardzo intrygujący numer. Niepokojący, trochę psychodeliczny klimat, który nie daje o sobie zapomnieć i zaostrza apetyt na więcej nowej muzyki Brodki.

Organek – Walcz. Od dłuższego czasu czekam na konkretniejszą niż "wkrótce" wiadomość o nowej płycie Organka. Wygląda na to, że będę musiała jeszcze uzbroić się w cierpliwość, a (nie)spokojny czas oczekiwania umilam sobie, zapętlając utwór Walcz. Początkowo zupełnie do mnie nie przemówił – tak szczerze, refren jeszcze nie przekonuje mnie w stu procentach – ale z każdym kolejnym odsłuchem jest coraz lepiej. 

Spięty – Trybuna Małpoludu. Gdy Lao Che ogłosili, że robią przerwę w działalności, to trochę pękło mi serce, ale coś mi podpowiadało, że wokalista grupy – Spięty – prędzej czy później wyda coś solowego. Nie pomyliłam się. Za kilka dni odbędzie się premiera jego płyty Black Mental, którą zwiastuje singiel Trybuna Małpoludu. Spięty rapuje, komentuje otaczającą nas rzeczywistość w sposób błyskotliwy i nieprzeciętny, a wszystko to ubrano w równie niecodzienną warstwę muzyczną. 

Rosalie. i Chloe Martini – Kiedy powiem sobie dość. Niektórzy twierdzą, że pewnych piosenek nie powinno się ruszać. Nie powinno się ich nagrywać na nowo, bo się je zniszczy. Kiedyś też byłam tego zdania, ale na szczęście przestałam być tak radykalna. Dlaczego o tym mówię? Bo ogrom takich komentarzy pojawił się pod coverem Kiedy powiem sobie dość autorstwa Rosalie. i Chloe Martini. Nie zgadzam się z takimi stwierdzeniami, bo według mnie artystki tchnęły nowe życie w ten i tak nieśmiertelny już numer O.N.A. Ich lekka, elektroniczna interpretacja totalnie do mnie trafia.

ATLVNTA – Umrzesz tak jak ja. Pamiętacie duet Lilly Hates Roses? Kilka lat temu ich piosenka Mokotów zdobyła sporą popularność. Jednak artyści postanowili rzucić w kąt folkowe, gitarowe brzmienie na rzecz mroczniejszych, elektronicznych dźwięków. Efekt? Rewelacyjny. Umrzesz tak jak ja to głęboki, tajemniczy, pozornie nonszalancki utwór, któremu lekkości nadaje delikatny, dziewczęcy wokal. Lubię takie kontrasty i nie mogę się doczekać pełnej płyty Lilly Hates Roses ATVLNTY.

Natalia Szroeder – Powinnam? Dotychczas mnie i Natalii Szroeder nie było po drodze. Zawsze lubiłam jej wokal, ale sama muzyka bardziej mnie odstraszała niż zachęcała. Jedna z jej ostatnich kompozycji, czyli Powinnam?, nieco zmieniła moje nastawienie. Co prawda Natalia nadal oscyluje wokół stricte popowych dźwięków, ale jest to pop udany i chwytliwy. Na największą uwagę zasługuje tekst, w którym artystka rozprawia się z oczekiwaniami, które stawiano przed nią przez całą jej karierę.

Kaśka Sochacka – Nie było Cię. Z pewnym ociąganiem zabrałam się na przesłuchanie debiutanckiej płyty Kaśki Sochackiej, która zyskała popularność dzięki piosence Wiśnia. Tak jak podejrzewałam – nie jest to muzyka dokładnie w moim stylu, ale nie mogę nie docenić uroku, ciepła i autentyczności, które płyną z tych kompozycji. Wszystkie potrafią zaczarować, ale ja najbardziej upodobałam sobie spokojne, podszyte nienachalnym elektronicznym bitem Nie było Cię.