re-cenzja #76: Better Person – Someting To Lose (2020)

Niechybnie kończący się rok, pomimo wielu tragedii i klęsk, przyniósł kilka dobrych muzycznych krążków, które trochę osłodziły ciężkie dla nas wszystkich ostatnie miesiące. I tak, już na wstępie powiem, że płyta Adama Byczkowskiego, kryjącego się pod pseudonimem Better Person, także zalicza się do tego grona. Jej produkcją zajął się Ben Goldwasser z zespołu MGMT i choć już sam ten fakt powinien skłonić do zapoznania się z materiałem, nie jest to jedyny wyznacznik wysokiej jakości nagrań, nad którymi dzisiaj się pochylę.

Something To Lose to skondensowany zbiór dziewięciu utworów, utrzymujących się w podobnej stylistyce i kłaniających się niejako muzyce z przełomu lat 70. i 80. To chyba rzuca się najbardziej, już po kilku sekundach odsłuchu. Piosenki brzmią autentycznie i gdybym nie znała szczegółów, pomyślałabym, że to jakiś zaginiony album z tamtych dekad. Pomimo ich różnorodności brzmieniowej, gdzie jednocześnie królował rock i wszelkie jego odmiany oraz elektronika, osobiście kojarzę je właśnie z miękkimi, zamglonymi dźwiękami, na których opiera się to wydawnictwo.

Krążek cechuje się wielką wrażliwością i słychać to zarówno w wyjątkowym, charakterystycznym wokalu, jak i w warstwie muzycznej. Widać to także na okładce, na której Better Person teatralnie łapie się za serce. Można to uznać za wyróżnik, wspaniale spajający wszystkie elementy w zgrabną i zgraną całość. Myślę też, że trzeba się do tej wrażliwości przyzwyczaić, bo początkowo zdawać się może onieśmielająca. Kiedy pierwszy raz słuchałam Something To Lose, odnosiłam wrażenie, jakbym wkraczała w intymny, prywatny świat twórcy, do którego nie każdy ma wstęp. Niemniej jest tutaj tyle ciepła i przyjemnej atmosfery, że trudno się nie zadomowić w prezentowanych nam brzmieniach.

Choć warstwy tekstowe często dotyczą niełatwych tematów, które autor komentuje szczerze i w które wplata autorefleksyjne spostrzeżenia, kompozycje nierzadko przywołują na myśl słońcę i beztroskę, pomimo pojawiających się mroczniejszych momentów. Idealnym tego przykładem jest w całości instrumentalny utwór Glendale Evening, zaczynający się spokojnie i delikatnie, a następnie zmieniający się niemal o sto osiemdziesiąt stopni. Przyznaję, trochę żałuję, że całość nie została utrzymana w początkowym tonie, jednak wykorzystane rozwiązanie jest zdecydowanie ciekawsze i niebanalne, dlatego zaliczam ten utwór do moich ulubionych z debiutu Better Persona. Do zbioru moich faworytów dołączam także rytmiczne, bujające Hearts On Fire z cudownym saksofonem, a także piosenki Close To You oraz Ostatni Raz. Pierwsza z nich zdaje się najbardziej tanecznym kawałkiem, w którym wiele się dzieje. Z kolei Ostatni raz to absolutnie przepiękny numer, romantyczny i kojący. Całkowicie zauroczyło mnie połączenie odgłosu morskich fal oraz pomrukującego saksofonu. Pozostaje tylko żałować, że idylla tej piosenki trwa niecałe dwie minuty.

Włączając Something To Lose, nie miałam żadnych oczekiwań i nie wiedziałam tak naprawdę, czego się spodziewać. Tymczasem otrzymałam spójny zestaw rewelacyjnych kompozycji, z których specyfiką musiałam się nieco oswoić, ale poświęcony na to czas zupełnie się opłacił. Nie kryję, że mam niejaką słabość do współczesnych utworów, odnoszących się w pewien sposób do minionych dekad – debiut Better Persona nie pozostaje wyjątkiem. Zauroczyła mnie ta płyta i już wiem, że w obecne długie i chłodne wieczory będzie ona źródłem wytęsknionego ciepła, pogody i spokoju.

★★★★★★★★☆☆

po-słuchaj: Glendale Evening, Ostatni raz