re-cenzja #56: Mrozu – Aura (2019)

Wciąż pamiętam, jak bardzo zaskoczyła mnie płyta Zew. Była (jest) doskonałym przykładem na to, że wyświechtany banał pod tytułem „nigdy nie oceniaj po pozorach” jest zawsze aktualny. Sięgając po Zew, nie liczyłam na wiele – spodziewałam się wręcz kompletnej porażki – tymczasem dostałam bardzo dopracowany, chwytliwy i gustowny album. Dwa lata później pojawia się Aura, wobec której miałam już pewne oczekiwania. Mrozu zręcznie wybrnął z sytuacji i zaprezentował krążek równie stylowy co jego poprzednik.

Pierwsza zapowiedź albumu w postaci singla Napad wypadła bardzo pozytywnie. Piosenka jest niesamowicie rytmiczna, dzięki czemu szybko idzie ją zapamiętać. Całokształt zachowuje tę samą zależność. Wszystkie kompozycje na Aurze są na tyle charakterystyczne, że bardzo łatwo można się z nimi zaprzyjaźnić. Klamrą spajającą całość jest stylistyka utrzymana w klimacie oldschoolu. Brzmienie retro w połączeniu z nowoczesnymi elementami kreśli oryginalną i wyróżniającą się muzykę. Wisienką na torcie jest wokal Mroza, który posiada niezwykle przyjemną barwę i którego zwyczajnie dobrze się słucha.

Pomimo optymistycznego wstępu muszę zaznaczyć, że pierwsze spotkanie z Aurą nie było takie hop siup kolorowe. Wówczas utwory zaczęły mi się podobać dopiero mniej więcej od połowy trwania płyty. Poprzednie wydawały mi się w porządku, całkiem udane, ale raczej bezbarwne. Dalej odnoszę wrażenie, że druga część Aury została lepiej skonstruowana – znajdują się tam po prostu ciekawsze momenty – niemniej połowa z Napadem, Zapnij pas i Pablo E. na czele pozostaje lekko w tyle. Wymienione przed chwilą piosenki są najlepszymi momentami pierwszej części, choć wciąż stanowią raczej tło pozostałych kompozycji.

Bo gdy mamy obok siebie utwory takie, jak 3:33, Lek, System i D., które w dodatku wieńczą całość, wszystko inne wydaje nam się niewarte uwagi. Tak potężne combo na sam koniec to dość odważne posunięcie. Pozostawienie najlepszych kawałków na sam koniec płyty wiąże się z ryzykiem, ponieważ gdy odbiorcy nie zainteresują początkowe utwory, do końca może niestety nie dotrwać. Niestety, bo właśnie końcówka robi największe wrażenie. 3:33 z miejsca zauroczyło mnie swoim klimatem – nocnym, przestrzennym, mocno oddziałującym na wyobraźnię. Razem z tekstem o tęsknocie i rozstaniu tworzy ów nastrój rewelacyjnie zbudowaną, wiarygodną opowieść. Lek wybija się potężnym, niemal orkiestrowym refrenem i spokojniejszymi, choć pełnymi napięcia zwrotkami. Ballada o enigmatycznym tytule D. jest przepięknym, romantycznych kawałkiem. Zwykle tak subtelne i emocjonalne utwory mnie odrzucają, jednak w tym wypadku zakochałam się w D. od razu. Stonowana, minimalistyczna warstwa brzmieniowa, oparta głównie na dźwiękach gitary elektrycznej rewelacyjnie współgra z pełnym emocji głosem Mroza. Warto mieć na uwadze także piosenkę System, która kojarzy mi się z buntowniczymi protest songami rodem z przełomu lat 70. i 80. Zwolennikom rock’n’rolla ten numer na pewno przypadnie do gustu. Niepokojące może być jedynie to, że System jest aktualny także dzisiaj.

Aura wydaje się nieco mniej spójna niż Zew, ale proponuje więcej rozwiązań. Wyraźnie słychać progres, jaki Mrozu poczynił między dwoma kolejnymi płytami. Wciąż jest wierny swojej retro stylistyce, ale sięga po więcej. Eksperymentuje, kombinuje, nie zamyka się w swojej strefie komfortu. Cenię sobie podobne kroki, wobec czego Aura w moim przekonaniu wypada nadzwyczaj dobrze. I myślę też, że ze względu na swoją obrazowość i umiejętność pobudzania wyobraźni świetnie sprawdziłaby się jako soundtrack do jakiegoś dobrego filmu. To tylko takie luźne spostrzeżenie; najważniejsze, że muzyka broni się sama.

★★★★★★★☆☆☆+

po-słuchaj: 3:33, Lek, System, D.